W oczyszczalni wprowadzono nowy standard BHP. „Mydło przemysłowe – aktywne biologicznie i mentalnie”. Tak przynajmniej stało na opakowaniu. Zdzichu, czyli ja, nie pytał – po prostu użył.

Po kontakcie z osadem (a wiecie, jak osad pachnie), ręce były jak po pracach murarskich w 1978 roku. Piana z nowego płynu wyglądała jak cement z dodatkiem duszy. A potem się zaczęło.

🌀 Zaniki pamięci i zapach chlorokauczuku

Najpierw zapomniałem, gdzie mam kubek. Potem – gdzie jestem. Potem… kim jestem. Spojrzałem w lustro w szatni i zobaczyłem człowieka zmęczonego, ale czystego. Zbyt czystego.

Kot patrzył na mnie z szafki, jakby pierwszy raz mnie widział. Albo ostatni. Jego wzrok mówił jasno: „Człowieku, umyłeś nie tylko ręce. Umyłeś całe 'ja’.”

🧪 Halina nie pomogła

– Zdzichu, co ty robisz przy pompach osadowych? Przecież ty miałeś dziś ranne dozowanie PIX-u! – powiedziała Halina, podchodząc z notatnikiem.

– PIX? A co to? – zapytałem szczerze, z pianą na dłoniach. – Ty nic nie pamiętasz? – Tylko że miałem kota i że kawa smakuje najlepiej po szóstej. – No to chociaż coś ci zostało… – westchnęła Halina i wcisnęła mi do rąk kubek z napisem #zdzichu. Nie poznałem go.

🧼 Skutki uboczne środków BHP

SCADA zarejestrowała moje logowanie cztery razy – w tym raz jako „Nieznany użytkownik A_204”. Kierownik poprosił o raport z całego dnia, ale oddałem czystą kartkę. Dosłownie – nawet długopisem nie umiałem napisać litery „Z”.

Wieczorem ręce pachniały jak laboratorium w Stalingradzie. Kot nie podchodził bliżej niż trzy metry. Halina podała mi płyn do naczyń i kazała „przeprowadzić reset osobisty”.

📌 Zdzichowy morał

Morał? Mydło przemysłowe to nie kosmetyk. To broń chemiczna. A jak czyści wspomnienia – to niech przynajmniej zostawi smak kawy. Bo bez tego nie ma sensu pracować w oczyszczalni. Ani być Zdzichem.