Obudziłem się z dziwnym przeczuciem. W kubku jeszcze gorąca kawa, radio grało wczorajsze wiadomości, a kot patrzył na mnie tak, jakby już drugi raz tego dnia mnie oceniał. Wchodzę na oczyszczalnię – pusto. Zero ludzi, zero awarii, nawet Halina nie narzekała.

– Franek, coś dzisiaj dziwnie spokojnie. Który mamy dzień? – Środa, Zdzichu. Przecież masz dziś dyżur.

Patrzę w grafik na tablicy. Moje imię jest… ale w innym dniu. W środę jest „——”. Po prostu kreska. Jakby ktoś zapomniał albo… wyciął mnie z rzeczywistości.

📅 Dzień, który się nie wydarzył

– Halina, byłaś wczoraj? – pytam. – No jasne. Byłeś w świetnej formie. Śmiałeś się z awarii na sitopiaskowniku.

– Ja nie byłem. Znaczy… nie pamiętam. – Zdzichu, piłeś coś fermentacyjnego? – Nie. Tylko kawę. I chyba sen.

W SCADA też był zapis mojej obecności: 7:01 logowanie, 8:55 reset czujnika poziomu, 11:30 kawa z Haliną. Ale kubek był pusty, a ja nie miałem pojęcia, gdzie się podział wczorajszy dzień.

🔍 Poszlaki z piekła zmiany

Zacząłem szukać dowodów:

• Zużycie kawy – zgadza się.
• Notatka w zeszycie – mój charakter pisma, ale hasło: „Nie karmić reaktora po 14:00”.
• Na stole – paragon z baru mlecznego. Data: środa. Podpis: „Zdzichu”.

Kot mrugnął dwa razy. To był jego sposób mówienia: „Powinieneś wiedzieć, ale i tak nie zrozumiesz.”

🌀 A może… zmiana kwantowa?

Kierownik wszedł, spojrzał na mnie i powiedział: – Wczoraj robiłeś raport z dozowania PIXu. Nawet całkiem sensowny. – Ja? – Zdzichu, może po prostu potrzebujesz urlopu? – Albo… aktualizacji.

Bo prawda jest taka – nie pamiętałem nic. Dzień był w systemie. W ludziach. Ale nie we mnie.

📌 Zdzichowy morał

Morał? Czasem harmonogram pracy ma więcej luk niż kratka przelewowa. Ale jeśli wszyscy mówią, że byłeś – to byłeś. Nawet jeśli cię nie było. Po prostu ścieki wiedzą lepiej.