Nie chciałem być paranoikiem. Ale jak człowiek pracuje z osadem, uczy się ufać intuicji. A moja intuicja miała dziś katar, dreszcze i gorączkę.

Wszedłem do magazynu części. Felek wskoczył na regał, suczka obwąchiwała każdy zakamarek. I wtedy zobaczyłem – metalowy ślad na podłodze. Jakby coś zostało przemycone po cichu.

Zwinąłem rękaw, wyjąłem latarkę z szafki „tylko awarie”, zapaliłem. I tam, między skrzynką z zaworami a wiadrem po farbie epoksydowej – leżała broszka. Tyle że… już bez napisu.

Emalia starta. Tylko kontur został. Jakby ktoś celowo ją zeskrobał.

W tym momencie zadzwonił telefon wewnętrzny. Halina. – Zdzichu, kierownik prosi cię do siebie. Mówi, że „czas wyjaśnić pewne nieporozumienie”.

W tle słyszałem dźwięk niszczarki. A suczka zjeżyła sierść.

Do gabinetu wszedłem bez pukania. Kierownik siedział tyłem, patrząc przez okno na zbiornik retencyjny. W ręku trzymał coś, co wyglądało jak stara teczka z gumką.

– Zdzichu – powiedział cicho. – Ty zawsze miałeś nosa.

W środku zaklekotała klimatyzacja. Suczka usiadła obok mnie, bezszelestnie jak cień. Felek wskoczył na regał, zwinął się w kulkę, ale nie spał. On obserwował.

Kierownik odwrócił się i postawił teczkę na biurku. Była pokryta kurzem, pachniała chlorkiem i starym linoleum. Otworzył ją powoli.

– Tu masz… stare zdjęcia, dokumenty z czasów modernizacji. 2001 to był dziwny rok. Dużo się działo. Broszka… to prezent, który mi nie przysługiwał. Ale dostałem.

Spojrzałem na zdjęcie. Kierownik, młodszy o 20 lat, obok kogoś, kogo nie znałem. A pod spodem – długopisowym pismem: „Stanisław G. – kierownik z urzędu. Zaginął 1999.”

W tym momencie suczka zawarczała. Ale nie na kierownika. Tylko na szafkę w rogu gabinetu.

Podszedłem do szafki. Zwykła, metalowa, z zamkiem na kluczyk, jakich setki w oczyszczalni. Ale ten zamek… był niedomknięty.

– Kierowniku – powiedziałem wolno – co pan trzyma w tej szafce?

– Dokumenty – odparł zbyt szybko. Zbyt szybko.

Suczka podeszła pierwsza. Postawiła łapki na drzwiczkach. Z wnętrza dobiegł suchy trzask. Jakby pękał plastik. Otworzyłem.

W środku: – stare buty robocze z numerem „S.G. – URZĘD.” – aparat analogowy – broszka – ta prawdziwa, nieoszlifowana – i… foliowy worek z czymś, co wyglądało na próbkę osadu z 1999 roku.

– To nie tak, Zdzichu – zaczął kierownik. Ale ja już nie słuchałem. Bo w rogu worka było coś jeszcze. Kawałek papieru. Z napisem: „Nie broń go. On wraca. Z kanalizacji.”

Spojrzałem na Felka. Ziewnął. Spojrzałem na suczkę. Zamerdała ogonem.

– No dobra – westchnąłem. – Czas sprawdzić dane z 1999. Tylko… ich już nie było.

🔚 Epilog

Wieczorem siedziałem w sterowni, w towarzystwie klasycznym: kubek, Felek, suczka. Broszka zniknęła. Teczka – też. Kierownik dziś nie wyszedł z biura. A dane z 1999… ktoś je po prostu nadpisał.

W komorze denitryfikacji czujnik znowu piszczał bez powodu. Jakby coś się tam ruszało, ale tylko wtedy, gdy nie patrzyłem.

– Felek, co myślisz? Mrugnął. Suczka westchnęła. I znowu warczała. Ale teraz – na ścianę. Na cień, którego nie było.

Zamknąłem laptopa. Wziąłem łyk kawy. Nos Zdzicha czuł, że to nie koniec.

The moral?

Nie każda broszka błyszczy prawdą. Ale każda prawda w końcu wypłynie. Nawet jeśli trzeba ją wygrzebać spod warstwy starego osadu.